Erdem ve Erdemsizlik (Korku)

 İnsanın temel kötülükleri, erdemsizlik

Şehvet, tembellik, öfke, açgözlülük, gurur, faydacılık, hırs ve kıskançlık


Temel erdemler, iyiler

İffet, cömertlik, nezaket, alçakgönüllülük, bilgelik, adalet, empati ve çalışkanlık.


Bu temel unsurlara sahip olmayanlar olanlar tarafından yönetilmeli ve yönetenler bu erdemliliğe yönlendirmelidir. Tabii ancak bu erdemliliğe sahip toplumlar erdemli kişileri seçerler.

Bu erdemliliğe sahip insanlar cesur insanlardır, çünkü çoğu unsur her ne kadar yaşanmışlıktan gelsede seçimlerimizle ben, ben olurum, biz, biz oluruz. Cesur insanlar kahramanlara dönüşebilir.

Biz çoğu zaman ne olduğumuzu seçeriz, bu aynı zaman farkındalıktan doğan bir bilinçtir. Bilincin uyanışı.

O yüzden insan ve insanımsılar vardır, ya da ben öyle betimliyorum.

Bu arada ben korkuyu bir erdemlilik olarak nitelendirebilirim, korku asil insanlarda bulunan erdemli bir duygudur, korku bize çoğu zaman doğruyu gösterebilir, doğruya yönlendirebilir ki bu esnada doğru ve yanlışın ne olduğunu tartışabiliriz ama doğru kararlar bazen zor anlarda ortaya çıkar ve içinde mutlak korku barındırır.

Kötünün korkusu yoktur diyemem, bu bir tercihtir, kötülerin korkusu kaybettiklerini anladıkları an doğru karar vererek ortaya çıkan bir davranış biçimine dönüşebilir, lakin onların içinde korku olsada son ana kadar onu reddeder ve bunu güç zannedebilirler, işte bu noktada erdemsiz insanlar güç ile zehirlenir ve kötülük zehirlerini yayabilirler.

Kötünün sınırı yoktur ama iyinin sınırları vardır, kendini yok etmek bile olsa. Bu durum belki sınırları ortadan kaldırabilir.

Erdemlilik ve erdemsizlik, iyilik ve kötülük, nizam ve kaos. Birbirinin zıttı ama biri olmadan diğerinin anlamsızlaştığı bir paradoks.


Şunu söylemeden edemeyeceğim, erdemsiz insanlar ki çoğunlukla aptaldır, bahsetmiş olduğum Erdemli nitelikleri bazı kişilere atfedebilirler, kişi erdemli olmadan erdemli kişiyi nitelendiremez. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Schopenhauer'in Sarkaç Düşüncesine Basit Bir Bakış: Bu Sallantıdan Kurtulmak Mümkün mü?

Schopenhauer'in Sarkaç Düşüncesine Basit Bir Bakış: Bu Sallantıdan Kurtulmak Mümkün mü? Schopenhauer'e göre insan hayatı, bir sarkaç gibi "acı" ve "can sıkıntısı" arasında gidip gelir. Bir şeyi çok arzularız, elde edene kadar acı çekeriz. Elde edince de yeni bir arzu bulamazsak canımız sıkılır. Bu döngüden kaçış yok gibi görünse de, bu fikri sadece kötü bir kader olarak görmeyip, bir uyarı ve farkındalık çağrısı olarak da düşünebiliriz. Bu yazıda, Schopenhauer'in bu düşüncesini sadece anlamakla kalmayıp, onu eleştirel bir şekilde inceleyeceğiz ve bu karamsar bakış açısının ötesine geçmenin yollarını arayacağız. Schopenhauer, hayatı sürekli bir arzu ve tatminsizlik hali, acı ile can sıkıntısı arasında gidip gelen bir sarkaç gibi anlatır. Ama bu gerçekten de insanların kaçamayacağı bir "KADER" mi? Yoksa bu kaderi sadece fark etmek değil, değiştirmek de mümkün mü? Kendini yönetemeyen, başkasının yönetimini "KADER" sanır. Antipater of Tar...
Devamı

Ben, Sen, Biz ve O, Üzerine Düşünceler

 Ben, Sen, Biz ve O İnsan kendini ayrı bir varlık olarak algılar. Bedeninin sınırları, isminin verdiği kimlik, dilinin şekillendirdiği düşünceler ona birey olduğunu hissettirir. Ancak bu bireylik bir yanılsamadır, daha doğru bir ifadeyle, sınırlı bir algının ürünüdür. Çünkü gerçekte "ben", sadece bana ait olan bir varlık değilim. İçinde bulunduğum bütün, beni ben yapan her şeyden daha derin bir hakikati taşır: Hepimiz aynıyız. Bu "aynılık" fiziki benzerlik değil ontolojik bir birliktir. İnsanlar, farklı görünseler de, aynı bilincin farklı yüzleridir. Her birey, bir bütünün parçası değil bizzat bütünün ta kendisidir. Bu nedenle, "sen" dediğim kişiyle aramdaki fark yalnızca yüzeyde kalır. Derine indikçe, onun ben olduğunu, benim de onun olduğunu fark ederim. Ayrı gibi görünen bilinçler, aslında tek bir varlıkta birleşir. Bu varlık, Tanrı olarak adlandırılabilir. Ancak burada Tanrı, aşkın ve ulaşılmaz bir otorite değil, içkin ve yaşayan bir gerçektir. O, her ...
Devamı

Zihni Hadım Etmek Üzerine

 “Kadını suçlayan bakış, aslında kendi karanlığını kadının üstüne örtmeye çalışır. Ve kadının giydiği değil, erkeğin düşündüğü kirletir dünyayı.” Zihni Hadım Etmek Üzerine Zihni hadım etmek, bedenin değil, düşüncenin arınmasıdır. Duyguların taşkınlaştığı, arzuların aklı esir aldığı bir çağda, insanın kendini dizginlemesi, en yüksek erdemdir. Marcus Aurelius’un dediği gibi: “İnsanın ruhu, düşüncelerinin rengini alır.” Zihin bulanıksa, göz de yanılır, dil de sürçer, el de sapar. Toplum, her geçen gün kendi yozlaşmasının gölgesinde biçim değiştiriyor. Kadın bedeni bu yozlaşmanın sahnesine dönüştürülmüş, ya teşhirin aracı, ya tahakkümün nesnesi hâline gelmiş durumda. Bir yanda giyimiyle varlığını haykıran kadınlar; diğer yanda onu bu tercihi nedeniyle ya metalaştıran ya da yargılayan, çoğu zaman da saldırganlaşan erkekler… Ama bu çatışma, asıl düşmanın gözden kaçmasına neden oluyor: Zihinsel sefalet. Kadının ne giyeceğine karışmak, kendi arzusunun esiri olan bir zihnin, dışa yansıyan z...
Devamı