Böyle gelmiş böyle gider safsatası üzerine.

 "Böyle gelmiş böyle gider" diyorlar. "Gelen gideni aratır" diye yakınmaya devam ediyorlar. Peki bu sözlerin arkasına sığınıp ne yaptılar? Hiçbir şey! Sıfır çaba, sıfır cesaret, sıfır sorumluluk... Değişim için kıpırdamayan bu kitle, şikâyet etmeye gelince mangalda kül bırakmıyor. Oysa hakikati görelim: Bu insanlar aslında değişim istemiyor. Çünkü bu çarpık düzenin suskun ama sadık ortakları onlar.


Konforlu edilgenliklerine sıkı sıkıya sarılmış, alışkanlıklarını 'kader' diye yutturan bu kitle, sefaletin gölgesinde yaşarken bile düzeni kutsamaya devam ediyor. Neden mi? Çünkü düşünmekten aciz bırakılmışlar; çünkü bilinçsizlikleri onlara zincir değil, yastık olmuş. "Böyle gelmiş böyle gider" sözü, sadece tembellerin, boyun eğenlerin ve teslim olanların sığınacağı bir bahanedir.


Bu zihinsel esaret zinciri kırılmadıkça, bu içi boş kabulleniş sorgulanmadıkça hiçbir şey değişmez. Değişim önce düşüncede başlar; ama düşünceyi kaybetmiş, aklını başkasına kiraya vermiş bir halktan ne beklersin ki? Onlar, eski efendilerini unutur unutmaz, yeni efendilerine koşarlar. Sonra da 'niye böyle oldu' diye ağlaşırlar. Zavallılaşmış bir bilinçle, şikâyetin kendisi bile gülünçtür.


Artık yeter! "Böyle gelmiş böyle gider" yalanına karnımız tok! Bu sözü papağan gibi tekrarlayanlar, suskunluğun suça ortaklık olduğunu bilmelidir. Değişim istemek, önce sorumluluk almaktır; oysa siz, hiçbir şey yapmadan her şeyi düzeltmesini bekleyen miskinlersiniz.


Gelenin gideni aratmasından şikâyet ediyorsunuz, peki siz ne yaptınız? Hangi fikri savundunuz? Hangi adımı attınız? Hangi bedeli ödemeyi göze aldınız? Hiçbirini! Şikâyet ediyorsunuz çünkü düzen sizi yutmuş, siz de buna razı olmuşsunuz.


Bu düzeni değiştirmek istemeyenler, bu düzenin suç ortağıdır. Konforuna tapan, alışkanlıklarına esir olan, efendilerini değiştirmekten başka hiçbir cüret gösteremeyen bu halk, suskunluğu meziyet sanmakta. Artık bu yanılgıyı parçalıyoruz.


Değişim lafla değil eylemle olur. Uyanın! Uyanın ki sadece sömürenler değil, sömürülmeye rıza gösterenler de sorgulansın! Bu düzenin mahkûmu olanlar, özgürlüğün önündeki ilk engeldir. Onları aşmadan hiçbir devrim başlamaz!


Onlar ki bu düzenin gönüllü gardiyanlarıdır. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Schopenhauer'in Sarkaç Düşüncesine Basit Bir Bakış: Bu Sallantıdan Kurtulmak Mümkün mü?

Schopenhauer'in Sarkaç Düşüncesine Basit Bir Bakış: Bu Sallantıdan Kurtulmak Mümkün mü? Schopenhauer'e göre insan hayatı, bir sarkaç gibi "acı" ve "can sıkıntısı" arasında gidip gelir. Bir şeyi çok arzularız, elde edene kadar acı çekeriz. Elde edince de yeni bir arzu bulamazsak canımız sıkılır. Bu döngüden kaçış yok gibi görünse de, bu fikri sadece kötü bir kader olarak görmeyip, bir uyarı ve farkındalık çağrısı olarak da düşünebiliriz. Bu yazıda, Schopenhauer'in bu düşüncesini sadece anlamakla kalmayıp, onu eleştirel bir şekilde inceleyeceğiz ve bu karamsar bakış açısının ötesine geçmenin yollarını arayacağız. Schopenhauer, hayatı sürekli bir arzu ve tatminsizlik hali, acı ile can sıkıntısı arasında gidip gelen bir sarkaç gibi anlatır. Ama bu gerçekten de insanların kaçamayacağı bir "KADER" mi? Yoksa bu kaderi sadece fark etmek değil, değiştirmek de mümkün mü? Kendini yönetemeyen, başkasının yönetimini "KADER" sanır. Antipater of Tar...
Devamı

Ben, Sen, Biz ve O, Üzerine Düşünceler

 Ben, Sen, Biz ve O İnsan kendini ayrı bir varlık olarak algılar. Bedeninin sınırları, isminin verdiği kimlik, dilinin şekillendirdiği düşünceler ona birey olduğunu hissettirir. Ancak bu bireylik bir yanılsamadır, daha doğru bir ifadeyle, sınırlı bir algının ürünüdür. Çünkü gerçekte "ben", sadece bana ait olan bir varlık değilim. İçinde bulunduğum bütün, beni ben yapan her şeyden daha derin bir hakikati taşır: Hepimiz aynıyız. Bu "aynılık" fiziki benzerlik değil ontolojik bir birliktir. İnsanlar, farklı görünseler de, aynı bilincin farklı yüzleridir. Her birey, bir bütünün parçası değil bizzat bütünün ta kendisidir. Bu nedenle, "sen" dediğim kişiyle aramdaki fark yalnızca yüzeyde kalır. Derine indikçe, onun ben olduğunu, benim de onun olduğunu fark ederim. Ayrı gibi görünen bilinçler, aslında tek bir varlıkta birleşir. Bu varlık, Tanrı olarak adlandırılabilir. Ancak burada Tanrı, aşkın ve ulaşılmaz bir otorite değil, içkin ve yaşayan bir gerçektir. O, her ...
Devamı

Zihni Hadım Etmek Üzerine

 “Kadını suçlayan bakış, aslında kendi karanlığını kadının üstüne örtmeye çalışır. Ve kadının giydiği değil, erkeğin düşündüğü kirletir dünyayı.” Zihni Hadım Etmek Üzerine Zihni hadım etmek, bedenin değil, düşüncenin arınmasıdır. Duyguların taşkınlaştığı, arzuların aklı esir aldığı bir çağda, insanın kendini dizginlemesi, en yüksek erdemdir. Marcus Aurelius’un dediği gibi: “İnsanın ruhu, düşüncelerinin rengini alır.” Zihin bulanıksa, göz de yanılır, dil de sürçer, el de sapar. Toplum, her geçen gün kendi yozlaşmasının gölgesinde biçim değiştiriyor. Kadın bedeni bu yozlaşmanın sahnesine dönüştürülmüş, ya teşhirin aracı, ya tahakkümün nesnesi hâline gelmiş durumda. Bir yanda giyimiyle varlığını haykıran kadınlar; diğer yanda onu bu tercihi nedeniyle ya metalaştıran ya da yargılayan, çoğu zaman da saldırganlaşan erkekler… Ama bu çatışma, asıl düşmanın gözden kaçmasına neden oluyor: Zihinsel sefalet. Kadının ne giyeceğine karışmak, kendi arzusunun esiri olan bir zihnin, dışa yansıyan z...
Devamı