Sürünün Bağıranı Değil, Düşüneni Lazım

 Sürünün Bağıranı Değil, Düşüneni Lazım


Bu ülkede artık eğitilemeyen, düşünemeyen, susması gereken yerde bağıran, konuşması gereken yerde sadece taklit eden bir güruh var. Kendini ifade sanan, aslında sadece gürültü çıkaran, insanların huzurunu kaçırmayı marifet sayan, saygısızlığı "doğallık" zanneden bir kitleyle karşı karşıyayız. En basit kuralı öğrenmemiş, temel bir görgü anlayışına dahi sahip olmayan bu güruh, artık toplumsal düzenin kamburudur.


Bunlar ne öğrenmeye açıktır, ne de değişime. Ne kitap okurlar, ne düşünürler, ne de okuyanı, düşüneni dinlerler. Bilgiyi küçümser, cehaleti yüceltirler. Nezaketi zayıflık sayar, arsızlığı özgürlük sanırlar. Eğitilmeye çalışıldıkça tepki verir, disipline edilince "baskı" çığlığı atarlar. Çünkü onlara göre her türlü sınır, onların “özgürlüklerine” tehdittir. Oysa bu, özgürlük değil; ölçüsüzlük, ilkesizlik, başıboşluktur.


Bu zihniyetin arkasında sistemli bir çürüme var. Aileden başlayarak eğitim kurumlarına, medya aracılığıyla kitle kültürüne kadar yayılan bir bilinçsizlik hali. Öğretmeni itibarsızlaştır, bilgiyi alaya al, sonra da neden saygı yok diye sor. Bugün sokakta bağıran, küfreden, sıraya girmeyi bile bilmeyen bu güruh, yarın yönetime talip olursa şaşırmayın. Çünkü vasatlık çoğalırsa, liyakat değil kalabalık kazanır.


Ne yapılmalı?


Artık bazı şeylerin açıkça söylenmesi gerek: Bu güruhun hoşuna gitmeyecek adımlar atılmadan, hiçbir şey düzelmeyecek. Eğitilemeyeni dışlamak zorundayız. Cehaletle müzakere edilmez. Terbiye nedir bilmeyene sonsuz hoşgörü tanımak, medeniyeti teslim etmektir. Toplumsal yapı bir okul değil, bir koruma alanıdır. Öğrenmek istemeyen, yalnızca zarar veren unsurları merkezden uzaklaştırmak şarttır.


Eğitim politikası yeniden şekillendirilmeli, temel değerler yeniden inşa edilmelidir. Nezaket, sorumluluk, sessizlikteki saygı, bilgiye duyulan hürmet yeniden öğretilmelidir. Bu sadece okulda olmaz; kamusal alanda da kültürel bir seferberlik gerek. Suç ve terbiyesizlik birer “fikir özgürlüğü” olarak yutturulmaya devam ederse, bu topraklarda ne hak kalır ne hukuk.


Kısacası: Artık bağıranı değil, düşüneni yüceltmenin zamanı geldi. Gürültüyle toplum inşa edilmez. Eylemle, disiplinle, kararlılıkla ancak bir gelecek kurulabilir. Susturulması gereken yerde konuşanla, konuşması gereken yerde korkan arasında bir tercih yapılacaksa, tercihim nettir: Düşünenin tarafındayım.


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Schopenhauer'in Sarkaç Düşüncesine Basit Bir Bakış: Bu Sallantıdan Kurtulmak Mümkün mü?

Schopenhauer'in Sarkaç Düşüncesine Basit Bir Bakış: Bu Sallantıdan Kurtulmak Mümkün mü? Schopenhauer'e göre insan hayatı, bir sarkaç gibi "acı" ve "can sıkıntısı" arasında gidip gelir. Bir şeyi çok arzularız, elde edene kadar acı çekeriz. Elde edince de yeni bir arzu bulamazsak canımız sıkılır. Bu döngüden kaçış yok gibi görünse de, bu fikri sadece kötü bir kader olarak görmeyip, bir uyarı ve farkındalık çağrısı olarak da düşünebiliriz. Bu yazıda, Schopenhauer'in bu düşüncesini sadece anlamakla kalmayıp, onu eleştirel bir şekilde inceleyeceğiz ve bu karamsar bakış açısının ötesine geçmenin yollarını arayacağız. Schopenhauer, hayatı sürekli bir arzu ve tatminsizlik hali, acı ile can sıkıntısı arasında gidip gelen bir sarkaç gibi anlatır. Ama bu gerçekten de insanların kaçamayacağı bir "KADER" mi? Yoksa bu kaderi sadece fark etmek değil, değiştirmek de mümkün mü? Kendini yönetemeyen, başkasının yönetimini "KADER" sanır. Antipater of Tar...
Devamı

Ben, Sen, Biz ve O, Üzerine Düşünceler

 Ben, Sen, Biz ve O İnsan kendini ayrı bir varlık olarak algılar. Bedeninin sınırları, isminin verdiği kimlik, dilinin şekillendirdiği düşünceler ona birey olduğunu hissettirir. Ancak bu bireylik bir yanılsamadır, daha doğru bir ifadeyle, sınırlı bir algının ürünüdür. Çünkü gerçekte "ben", sadece bana ait olan bir varlık değilim. İçinde bulunduğum bütün, beni ben yapan her şeyden daha derin bir hakikati taşır: Hepimiz aynıyız. Bu "aynılık" fiziki benzerlik değil ontolojik bir birliktir. İnsanlar, farklı görünseler de, aynı bilincin farklı yüzleridir. Her birey, bir bütünün parçası değil bizzat bütünün ta kendisidir. Bu nedenle, "sen" dediğim kişiyle aramdaki fark yalnızca yüzeyde kalır. Derine indikçe, onun ben olduğunu, benim de onun olduğunu fark ederim. Ayrı gibi görünen bilinçler, aslında tek bir varlıkta birleşir. Bu varlık, Tanrı olarak adlandırılabilir. Ancak burada Tanrı, aşkın ve ulaşılmaz bir otorite değil, içkin ve yaşayan bir gerçektir. O, her ...
Devamı

Zihni Hadım Etmek Üzerine

 “Kadını suçlayan bakış, aslında kendi karanlığını kadının üstüne örtmeye çalışır. Ve kadının giydiği değil, erkeğin düşündüğü kirletir dünyayı.” Zihni Hadım Etmek Üzerine Zihni hadım etmek, bedenin değil, düşüncenin arınmasıdır. Duyguların taşkınlaştığı, arzuların aklı esir aldığı bir çağda, insanın kendini dizginlemesi, en yüksek erdemdir. Marcus Aurelius’un dediği gibi: “İnsanın ruhu, düşüncelerinin rengini alır.” Zihin bulanıksa, göz de yanılır, dil de sürçer, el de sapar. Toplum, her geçen gün kendi yozlaşmasının gölgesinde biçim değiştiriyor. Kadın bedeni bu yozlaşmanın sahnesine dönüştürülmüş, ya teşhirin aracı, ya tahakkümün nesnesi hâline gelmiş durumda. Bir yanda giyimiyle varlığını haykıran kadınlar; diğer yanda onu bu tercihi nedeniyle ya metalaştıran ya da yargılayan, çoğu zaman da saldırganlaşan erkekler… Ama bu çatışma, asıl düşmanın gözden kaçmasına neden oluyor: Zihinsel sefalet. Kadının ne giyeceğine karışmak, kendi arzusunun esiri olan bir zihnin, dışa yansıyan z...
Devamı