Yok Et Tanrım (şiir)

 Ey şanı yüce Tanrım,

Bağırmaktan yitirdim asaletimi,

Her milletin alnına yazılmış sefaletini gördüm,

Yalvarırım sana, yok et —

Yok et bütün hanedanları ve krallıkları,

İnsan onurunu ayaklar altına alan o saltanat masallarını,

Asıl bu haysiyetsizliği, bu sefilleri yok et.


Ey Kudret Sahibi,

İntikam değil arzum,

Ama adaletin suskunluğu vicdanımı kanatıyor.

Biliyorum, ateşten bir kılıç değil,

Bir çocuğun gözyaşıdır bazen hakikatin sesi.

Ama ama...

Ne zaman ki zalimlerin tahtı sarsılır,

İşte o zaman insan onuru ayağa kalkar.

Ne zaman ki güç çöker dizlerinin üstüne,

İşte o zaman senin adın gerçek anlamını bulur.


Yalvarırım,

Sustur sessizliğin zulme dönüşen yankısını.

Temizle yeryüzünü ilahlaştırılmış kan emicilerden.

Ve ver insanlığa,

Ne bir kralın gölgesi ne bir sultanın yaltaklığı, 

Sadece hak,

Sadece erdem,

Ve sadece hürriyetle yıkanmış bir sabah.


Dua unutulmuş, beddua yücelmiş,

Her soylu söz, hoyrat bir dilde kirletilmiş.

Adalet sahte bir tahta oturmuş,

Ve en gür ses, en kirli dile verilmiş.


Düşman yaratmak kolay, barış emek ister,

Ama kimse nasibini almaz hakikatten.

Çünkü doğruluk külfet, yalan ise nimet,

Ve erdem artık bir delinin hezeyanı gibi görülmekte.


Ey Tanrım, sükûtum bile bir isyandır,

Laf değil, suskunluğum yakar, 

Ben kin tutmam ama unutmam,

Zalim affedilmemeli, çünkü susmak da bir günah.


Ve son olarak, ey şanı yüce Tanrım,

Yalnız tahtları değil,

Yozlaşmış kalpleri de indir hükmünle.

Kirlenmiş ruhlara,

Doğadan kopmuş, yüreğinden uzaklaşmış o insan suretlerine dokun.


Öfke nöbetleriyle kendini Tanrı sanan,

Saygıyı unutan, toprağa tüküren, göğe küfreden,

Kendi suretine bile yabancılaşmış mahlûklara göster yüzünü.

Zira artık insan,

Ne ağacı bilir, ne taşı sever, ne bir dostla susmanın erdemini tanır.


Her biri kendine put,

Her biri aynasına tapan birer ucube.

Ne hak bilirler, ne hudut.

Sadece çıkar, sadece haz, sadece ben!


Ey Tanrım,

Sen ki toprağa can üfledin,

Şimdi o toprağı ezenleri, ona kan kusturanları yeryüzünden sil.

Adaletin gök gürültüsü gibi çalsın kulaklarına,

Ve unutulmasın şu dua:


Altınla kurulan tahtlar değil,

Çamurla yoğrulan nefsi yık, 

İnsanı erdemle yoğur yeniden,

Yoksa toprak bile onu taşımasın.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Schopenhauer'in Sarkaç Düşüncesine Basit Bir Bakış: Bu Sallantıdan Kurtulmak Mümkün mü?

Schopenhauer'in Sarkaç Düşüncesine Basit Bir Bakış: Bu Sallantıdan Kurtulmak Mümkün mü? Schopenhauer'e göre insan hayatı, bir sarkaç gibi "acı" ve "can sıkıntısı" arasında gidip gelir. Bir şeyi çok arzularız, elde edene kadar acı çekeriz. Elde edince de yeni bir arzu bulamazsak canımız sıkılır. Bu döngüden kaçış yok gibi görünse de, bu fikri sadece kötü bir kader olarak görmeyip, bir uyarı ve farkındalık çağrısı olarak da düşünebiliriz. Bu yazıda, Schopenhauer'in bu düşüncesini sadece anlamakla kalmayıp, onu eleştirel bir şekilde inceleyeceğiz ve bu karamsar bakış açısının ötesine geçmenin yollarını arayacağız. Schopenhauer, hayatı sürekli bir arzu ve tatminsizlik hali, acı ile can sıkıntısı arasında gidip gelen bir sarkaç gibi anlatır. Ama bu gerçekten de insanların kaçamayacağı bir "KADER" mi? Yoksa bu kaderi sadece fark etmek değil, değiştirmek de mümkün mü? Kendini yönetemeyen, başkasının yönetimini "KADER" sanır. Antipater of Tar...
Devamı

Ben, Sen, Biz ve O, Üzerine Düşünceler

 Ben, Sen, Biz ve O İnsan kendini ayrı bir varlık olarak algılar. Bedeninin sınırları, isminin verdiği kimlik, dilinin şekillendirdiği düşünceler ona birey olduğunu hissettirir. Ancak bu bireylik bir yanılsamadır, daha doğru bir ifadeyle, sınırlı bir algının ürünüdür. Çünkü gerçekte "ben", sadece bana ait olan bir varlık değilim. İçinde bulunduğum bütün, beni ben yapan her şeyden daha derin bir hakikati taşır: Hepimiz aynıyız. Bu "aynılık" fiziki benzerlik değil ontolojik bir birliktir. İnsanlar, farklı görünseler de, aynı bilincin farklı yüzleridir. Her birey, bir bütünün parçası değil bizzat bütünün ta kendisidir. Bu nedenle, "sen" dediğim kişiyle aramdaki fark yalnızca yüzeyde kalır. Derine indikçe, onun ben olduğunu, benim de onun olduğunu fark ederim. Ayrı gibi görünen bilinçler, aslında tek bir varlıkta birleşir. Bu varlık, Tanrı olarak adlandırılabilir. Ancak burada Tanrı, aşkın ve ulaşılmaz bir otorite değil, içkin ve yaşayan bir gerçektir. O, her ...
Devamı

Zihni Hadım Etmek Üzerine

 “Kadını suçlayan bakış, aslında kendi karanlığını kadının üstüne örtmeye çalışır. Ve kadının giydiği değil, erkeğin düşündüğü kirletir dünyayı.” Zihni Hadım Etmek Üzerine Zihni hadım etmek, bedenin değil, düşüncenin arınmasıdır. Duyguların taşkınlaştığı, arzuların aklı esir aldığı bir çağda, insanın kendini dizginlemesi, en yüksek erdemdir. Marcus Aurelius’un dediği gibi: “İnsanın ruhu, düşüncelerinin rengini alır.” Zihin bulanıksa, göz de yanılır, dil de sürçer, el de sapar. Toplum, her geçen gün kendi yozlaşmasının gölgesinde biçim değiştiriyor. Kadın bedeni bu yozlaşmanın sahnesine dönüştürülmüş, ya teşhirin aracı, ya tahakkümün nesnesi hâline gelmiş durumda. Bir yanda giyimiyle varlığını haykıran kadınlar; diğer yanda onu bu tercihi nedeniyle ya metalaştıran ya da yargılayan, çoğu zaman da saldırganlaşan erkekler… Ama bu çatışma, asıl düşmanın gözden kaçmasına neden oluyor: Zihinsel sefalet. Kadının ne giyeceğine karışmak, kendi arzusunun esiri olan bir zihnin, dışa yansıyan z...
Devamı