Konfor Alanı üzerine.

 Sürekli konfor alanımızın dışına çıkmamız gerektiğini düşünüyorum. Yaşamıyoruz kesin, sürekli üzerine koyarak, düşünerek, zihnimizi genişleterek, hareket ederek bir çaba içinde olmamız gerek. Okumakda konfor alanı dışına çıkmaktır, okuma alışkanlığı kazandıktan sonra yazmak da kazanılan konforun dışına çıkmaktır. Okumak, düşünmek, yazmak, zihni genişletmek, kendi kalıbının dışına çıkmak ve kendine yeniden biçim vermek bir lükstür. Her insanın yapabileceği bir şey olmayıp aslında her insanın yapabileceği kadar da basit şeylerdir.

Bu yüzden belki de konfor alanından çıkmak, yalnızca fiziksel ya da sosyal bir cesaret eylemi değil, varoluşsal bir sorumluluktur. İnsan, kendi kendisinin sınırlarını aşmadıkça özgür değildir; çünkü asıl tutsaklık dış dünyadan değil, iç dünyada kurulan duvarlardan gelir. Alışkanlıklar konforludur; çünkü düşünmeyi gereksiz kılar. Düşünmekse tehlikelidir; çünkü insanı dönüştürür, insanı yıkar ve yeniden kurar.

Okumak sadece bilgi almak değildir; bir aynadır okumak, insanı kendine gösteren. Yazmak da sadece cümle kurmak değildir; düşüncenin kendi üstüne düşmesi, kendini yoğurmasıdır. İnsan yazarken, düşüncesini yoğururken kendini yoğurur. Bu yüzden yazmak, varlığını kelimelerle inşa etmektir.

Zihni genişletmek, yeni düşünceleri kabul etmek değil sadece; kendi düşüncelerini sorgulamak, gerekirse onları yerle bir etmektir. Konforu yıkmak kolay değildir, çünkü insan alıştığını doğru sanır, bildiğini yeterli zanneder. Oysa bilgelik, her şeyin yeniden öğrenilebilir olduğunu kabul etmekle başlar.

Gerçek anlamda yaşamak, sürekli bir inşa ve yıkım döngüsüdür. Kendini tekrar eden bir zihin durur, çürür, çöker. Bu yüzden düşünmek bir hareket biçimidir, içsel bir yürüyüştür. Ve bu yürüyüşte herkes yalnızdır. Çünkü hiç kimse senin yerine senin zihnini şekillendiremez.

Kendi kalıplarını kırmak bir lükstür, evet; ama bu lüks, parayla değil cesaretle ödenir. Ve cesaret, her insanın içinde uyuyan bir ihtimaldir. Uyanıp uyanmaması ise iradeye bağlıdır. İşte bu yüzden okuyan, düşünen, yazan insan aslında her gün kendini yeniden doğurur. Bu doğum sancılıdır. Ama hayat da zaten konforla değil, sancıyla başlar. Ve hakikate giden yol, rahat değil, çetin olandır.


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Schopenhauer'in Sarkaç Düşüncesine Basit Bir Bakış: Bu Sallantıdan Kurtulmak Mümkün mü?

Schopenhauer'in Sarkaç Düşüncesine Basit Bir Bakış: Bu Sallantıdan Kurtulmak Mümkün mü? Schopenhauer'e göre insan hayatı, bir sarkaç gibi "acı" ve "can sıkıntısı" arasında gidip gelir. Bir şeyi çok arzularız, elde edene kadar acı çekeriz. Elde edince de yeni bir arzu bulamazsak canımız sıkılır. Bu döngüden kaçış yok gibi görünse de, bu fikri sadece kötü bir kader olarak görmeyip, bir uyarı ve farkındalık çağrısı olarak da düşünebiliriz. Bu yazıda, Schopenhauer'in bu düşüncesini sadece anlamakla kalmayıp, onu eleştirel bir şekilde inceleyeceğiz ve bu karamsar bakış açısının ötesine geçmenin yollarını arayacağız. Schopenhauer, hayatı sürekli bir arzu ve tatminsizlik hali, acı ile can sıkıntısı arasında gidip gelen bir sarkaç gibi anlatır. Ama bu gerçekten de insanların kaçamayacağı bir "KADER" mi? Yoksa bu kaderi sadece fark etmek değil, değiştirmek de mümkün mü? Kendini yönetemeyen, başkasının yönetimini "KADER" sanır. Antipater of Tar...
Devamı

Ben, Sen, Biz ve O, Üzerine Düşünceler

 Ben, Sen, Biz ve O İnsan kendini ayrı bir varlık olarak algılar. Bedeninin sınırları, isminin verdiği kimlik, dilinin şekillendirdiği düşünceler ona birey olduğunu hissettirir. Ancak bu bireylik bir yanılsamadır, daha doğru bir ifadeyle, sınırlı bir algının ürünüdür. Çünkü gerçekte "ben", sadece bana ait olan bir varlık değilim. İçinde bulunduğum bütün, beni ben yapan her şeyden daha derin bir hakikati taşır: Hepimiz aynıyız. Bu "aynılık" fiziki benzerlik değil ontolojik bir birliktir. İnsanlar, farklı görünseler de, aynı bilincin farklı yüzleridir. Her birey, bir bütünün parçası değil bizzat bütünün ta kendisidir. Bu nedenle, "sen" dediğim kişiyle aramdaki fark yalnızca yüzeyde kalır. Derine indikçe, onun ben olduğunu, benim de onun olduğunu fark ederim. Ayrı gibi görünen bilinçler, aslında tek bir varlıkta birleşir. Bu varlık, Tanrı olarak adlandırılabilir. Ancak burada Tanrı, aşkın ve ulaşılmaz bir otorite değil, içkin ve yaşayan bir gerçektir. O, her ...
Devamı

Zihni Hadım Etmek Üzerine

 “Kadını suçlayan bakış, aslında kendi karanlığını kadının üstüne örtmeye çalışır. Ve kadının giydiği değil, erkeğin düşündüğü kirletir dünyayı.” Zihni Hadım Etmek Üzerine Zihni hadım etmek, bedenin değil, düşüncenin arınmasıdır. Duyguların taşkınlaştığı, arzuların aklı esir aldığı bir çağda, insanın kendini dizginlemesi, en yüksek erdemdir. Marcus Aurelius’un dediği gibi: “İnsanın ruhu, düşüncelerinin rengini alır.” Zihin bulanıksa, göz de yanılır, dil de sürçer, el de sapar. Toplum, her geçen gün kendi yozlaşmasının gölgesinde biçim değiştiriyor. Kadın bedeni bu yozlaşmanın sahnesine dönüştürülmüş, ya teşhirin aracı, ya tahakkümün nesnesi hâline gelmiş durumda. Bir yanda giyimiyle varlığını haykıran kadınlar; diğer yanda onu bu tercihi nedeniyle ya metalaştıran ya da yargılayan, çoğu zaman da saldırganlaşan erkekler… Ama bu çatışma, asıl düşmanın gözden kaçmasına neden oluyor: Zihinsel sefalet. Kadının ne giyeceğine karışmak, kendi arzusunun esiri olan bir zihnin, dışa yansıyan z...
Devamı